Sofy tapicerowane — przegląd dostępnych rozwiązań
Sofy tapicerowane to meble wypoczynkowe pokryte materiałem, które stanowią podstawowy element wyposażenia większości salonów. Jakiego rodzaju materiały są wykorzystywane do ich produkcji? W jaki sposób mogą się rozkładać tego typu meble?
Sofa a kanapa — co je różni?
Wiele osób używa zamiennie określeń sofa oraz kanapa. To błąd. Poniżej prezentujemy najważniejsze różnice między tymi meblami. Sofa po raz pierwszy zagościła na europejskich salonach na skutek rosnącej popularności przedmiotów orientalnych. Wywodzi się ona z Turcji, a jej pierwotną nazwą była otomana. Mianem tym określało się wyściełany mebel wyposażony w poduszki, boczne wałki oraz miękkie oparcie. Jeżeli chodzi natomiast o kanapę, powstała ona w XVII wieku we Włoszech. Jej pierwowzorem była cassapanca — twardy, pochodzący od skrzyni mebel przeznaczony do siedzenia. Otomana pierwotnie nie oferowała możliwości rozłożenia. Można było na niej usiąść lub położyć się, lecz bez zmiany formy mebla. Główną jej zaletą był oferowany przez nią komfort. Co do cassapancy, jak już zostało wspomniane, bazowała ona na skrzyni, co pozwalało na jej rozłożenie. Był to zatem mebel niezwykle praktyczny, który można było z łatwością zmienić w wygodne łóżko. Co jeszcze różniło od siebie otomanę i cassapancę? Pierwsza z nich posiadała niżej umiejscowione siedzisko.
Jak zbudowana jest sofa tapicerowana?
Znacząca część sof tapicerowanych opiera się na wytrzymałej, drewnianej ramie. Nieodłącznym elementem każdego mebla tego typu jest również wypełnienie gwarantujące wysoki komfort użytkowania. Może być ono wykonane z pianki poliuretanowej, lateksowej czy memory. Największą popularnością cieszy się pierwsza z nich. Jest ona bowiem elastyczna, odporna na odgniecenia i zapewniająca optymalna podparcie dla kręgosłupa. Co do nóżek, przeważnie wykonuje się je z drewna lub metalu. Mogą być one proste lub stylizowane. Sofę tapicerowaną mogą pokrywać rozmaite materiały obiciowe różniące się od siebie sposobem wykonania, kolorystyką, wytrzymałością czy unikalnymi właściwościami.
Najpopularniejsze materiały obiciowe wykorzystywane do produkcji sof tapicerowanych
Czym kierować się przy wyborze tkaniny obiciowej? Pod uwagę wziąć należy tutaj nie tylko względu estetyczne. Równie ważna jest także gramatura, która określa ciężar tkaniny na metr kwadratowy. Warto, aby wynosiła ona co najmniej 300 g/m2. Tego typu materiały są produkowane z grubszej nici i w mniejszym stopniu podatne na uszkodzenia. Tkaniny obiciowe są poddawane różnego rodzaju próbom. Jednym z nich jest test Martindale’a, który określa wytrzymałość materiału na przetarcia i uszkodzenia. Polega on na umieszczeniu kawałka tkaniny w specjalnej maszynie wykonującej okrężne ruchy (tak zwane cykle), aż do momentu, w którym na jej powierzchni pojawią się zniszczenia. Im większa ich liczba, tym dany materiał będzie trudniej uszkodzić. Za najbardziej odporne uznaje się tkaniny powyżej 45 000 cykli. Średni czas bezpiecznego użytkowania takiej tapicerki to około 10 lat.
Warto również, aby sofa była pokryta materiałem hydrofobowym, czyli takim, który skutecznie utrudnia wchłanianie rozlanych substancji. Tym, co go wyróżnia jest to, że krople cieczy gromadzą się na jego powierzchni, skutecznie uniemożliwiając powstanie plamy. Godne polecenia są w szczególności tkaniny obiciowe do zadań specjalnych wyprodukowane z wykorzystaniem technologii, takich jak Easy Clean czy water repellent. Materiały tego typu można z łatwością wyczyścić przy pomocy samej wody lub wody z dodatkiem mydła.
Szczególną uwagę na wybór tkaniny obiciowej powinni zwrócić właściciele zwierząt, takich jak koty czy psy. Najlepszym rozwiązaniem w ich przypadku będą specjalne materiały przebadane pod kątem podwyższonej odporności na wyciąganie nitek pod wpływem drapania. Testuje się je w sposób następujący: próbka tkaniny jest umieszczana na obrotowym walcu. Umieszczony na łańcuchu ciężarek pokryty kolcami opiera się swobodnie o próbkę materiału. Następnie walec jest wprawiany w ruch obrotowy, na skutek czego ciężarek odbija się od powierzchni próbki, a kolczyste narzędzie zaczyna uderzak w tkaninę. Tego typu oddziaływanie jest w największym stopniu zbliżone do efektu działania pazurów.
Do produkcji sof tapicerowanych wykorzystuje się materiały, takie jak:
Plusz — przyjemna w dotyku, puszysta, miękka tkanina z długim, delikatnym w dotyku runem. Jest ona odporna na ścieranie i łatwa w utrzymaniu w czystości.
Welur — odmiana pluszu charakteryzująca się łatwością w czyszczeniu i odpornością na ścieranie. Tym, co go wyróżnia jest także nierównomierne cieniowanie.
Szenil — miękka, gruba tkanina przypominająca z wyglądu sztruks. Dzięki gęstemu splotowi jest odporna na rozdarcie, ścieranie i rozciąganie.
Żakard — dwustronna tkanina o wysokiej gramaturze. Występuje w wielu różnych wzorach i kolorach. Może być utkana z jedno — lub wielokolorowych nici.
Mikrofaza — połyskująca, syntetyczna, elastyczna, odporna na ścieranie i miękka w dotyku tkanina.
Alcantara — zbliżony do zamszu materiał, który jest miękki, wytrzymały i łatwy w pielęgnacji. Produkuje się go z drobnych włókien poliuretanu oraz poliestru.
Mechanizmy rozkładania sof
Dostępne na rynku sofy mogą się różnić od siebie zastosowanym mechanizmem rozkładania. Oto najpopularniejsze rozwiązania, z jakimi możemy mieć do czynienia:
DL — system ten można spotkać w większości modeli nowoczesnych sof. Meble tego typu rozkładają się z łatwością. W pierwszej kolejności należy wysunąć siedzisko w przód, a następnie złożyć oparcie. W ten sposób, w zaledwie kilka sekund, bez użycia siły można uzyskać komfortową, wyprofilowaną, równomierną, sprężystą powierzchnię do spania. Do zalet mechanizmu DL zalicza się także brak konieczności odsuwania mebla od ściany podczas rozkładania. Znacząca część sof tego typu posiada duży pojemnik umieszczony pod siedziskiem, który można wykorzystać do przechowywania pościeli, koców, poduszek, narzut, dziecięcych zabawek, książek czy sezonowych ubrań, oszczędzając w ten sposób sporo miejsca w szafie.
Delfin — drugi w kolejności mechanizm rozkładania wykorzystywany w sofach. Jest on szybki i prosty w obsłudze. W pierwszej kolejności należy tu wysunąć spod siedziska osadzony na kółkach wózek, a następnie podciągnąć leżący element, który uzupełnia powierzchnię spania. System Delfin jest uznawany za jeden z najwygodniejszych. Pozwala on bowiem uzyskać komfortową, stabilną, dużą powierzchnię spania. Mebel wyposażony w taki mechanizm może być maksymalnie dosunięty do ściany podczas rozkładania. Bardzo często można tu znaleźć praktyczny schowek na pościel.
Automat belgijski (inna jego nazwa do sedak) — sofy posiadające tego typu mechanizm rozkładają się z łatwością. Najpierw należy wyciągnąć złożoną konstrukcję znajdującą się w schowku pod siedziskiem, a następnie rozłożyć całość, opierając pozostałe elementy stelaża na rozkładanych nogach. Takie sofy opierają się na aluminiowej lub stalowej konstrukcji wypełnionej listwami lub systemem sprężynowym. Powierzchnia spania jest tu równa i wygodna; pokrywa ją jednolity materac piankowy. Do wad mebli wyposażonych w automat belgijski zalicza się nieco zbyt lekką konstrukcję, która może się okazać niestabilna dla użytkowników o nieco większej masie ciała. Pewnym mankamentem może być także brak pojemnika na pościel.
Wózek (często określany jest on mianem systemu rozkładania półbelgijskiego) — rozkładanie sofy wyposażonej w ten system przebiega w sposób następujący: w pierwszej kolejności należy wyciągnąć do przodu znajdujący się pod siedziskiem wózek, a następnie rozłożyć leżący na nim materac — czy to piankowy, czy sprężynowy. System typu wózek pozwala na uzyskanie dużej powierzchni spania przy niewielkich rozmiarach sofy.
Klik — klak — to najprostszy spośród wszystkich mechanizm rozkładania sof. Bardzo często można się z nim spotkać w meblach pochodzących z okresu PRL — u. Meble tego typu rozkłada się bardzo szybko. Wystarczy unieść siedzisko i przycisnąć je do oparcia aż do momentu, w którym usłyszymy charakterystyczne kliknięcie. Wówczas opuszczamy siedzisko, uzyskując w ten sposób powierzchnię do spania. Tego typu sofy bardzo często posiadają pojemnik na pościel ukryty pod siedziskiem. Jeżeli chodzi o ich wady, zalicza się do nich zagłębienie znajdujące się w centralnej części mebla, które może wywoływać dyskomfort oraz zawodność systemu przy długotrwałym użytkowaniu.
Seda — lift — rozkładanie sofy wyposażonej w ten system opiera się o wyciągnięcie znajdującego się pod meblem wózka. Wówczas pojawia się konstrukcja ze złożonym materacem, którą należy wysunąć do poziomu siedziska. Na koniec, rozkładamy materac i podpieramy go przy pomocy składanej nóżki.
Easy — lift — aby rozłożyć sofę posiadającą taki mechanizm, należy lekko unieść siedzisko i pociągnąć je w swoją stronę. Na skutek tego, automatycznie wysunie się druga część powierzchni spania. Meble tego typu rozkładają się z łatwością, bez konieczności użycia siły i odsuwania ich od ściany.
Puma — chcąc rozłożyć taką sofę, wystarczy delikatnie unieść siedzisko i wysunąć je w przód. Skutkiem tego jest automatyczne rozłożenie się drugiej części powierzchni do spania. Mechanizm puma charakteryzuje się szybkością działania oraz tym, że żaden z elementów nie przesuwa się po podłodze, powodując jej zarysowanie czy uszkodzenie.
Stelaż włoski — to rozwiązanie najlepiej sprawdzające się w przypadku sof, które mają być wykorzystywane do spania codziennego. Rozkładanie takich mebli wygląda w sposób następujący. Pierwszym etapem jest pociągnięcie oparcia. Na skutek tego, element ten ulegnie złożeniu wraz z siedziskiem, a spod spodu wysunie się materac. Sofa wyposażona w stelaż włoski gwarantuje komfortową, równą powierzchnię spania. Rozkładanie takiego mebla jest szybkie i nie wymaga odsuwania go od ściany.
0 komentarzy